Hierbij een kleine paragraaf uit hoofdstuk 2 die gaat over centrale vermoeidheid. Centrale vermoeidheid en perifere vermoeidheid zijn twee sleutelbegrippen die ervoor moeten zorgen dat je een beter inzicht krijgt hoe een spier werkt en vooral hoe een spier reageert op een bepaalde trainingsmethode of programma. Let op: je valt nu midden in een stuk tekst die vooraf gegaan is met de 3 stappen tot spiergroei en de drie groei mechanismen: mechanische spanning, metabolische stress en spier schade. Waarvan mechanische spanning veruit de belangrijkste is. Maar ook spierschade is een mechanisme dat je goed moet begrijpen i.v.m. de soorten vermoeidheid. Ik heb voor het leesgemak de referenties in de tekst weggelaten.

WAT IS CENTRALE VERMOEIDHEID?

Centrale vermoeidheid is technisch gesproken de afname in de hoeveelheid vrijwillige kracht die een spier kan leveren, welke gerelateerd is aan de acties vanuit het centrale commando centrum (centraal zenuw stelsel). Ander gezegd, centrale vermoeidheid zorgt ervoor dat de hoeveelheid spiervezels die door het zenuwstelsel geactiveerd kunnen worden omlaag gaat en/of de geactiveerde spiervezels minder effectief worden aangestuurd. Dit kan het gevolg zijn van onder andere afferente feedback, dat is de informatie die het centraal zenuwstelsel terugkrijgt van bijvoorbeeld de spieren ‘help we kunnen niet meer’ of ‘we ervaren te veel pijn, kappen met dat signaal a.u.b.!!’. Een andere oorzaak kan zijn een hoge vraag naar zuurstof, want naarmate een oefening langer duurt of hoe langer de afstand bij bijvoorbeeld een wielrenwedstrijd, des te groter de centrale vermoeidheid wordt. En als laatste kan centrale vermoeidheid het gevolg zijn van de hoeveelheid spierschade. Hoe hoger de spierschade des te langer je last hebt van centrale vermoeidheid.

Centrale vermoeidheid is dus niet hetzelfde met hoe je jezelf voelt, bijvoorbeeld vermoeid, gedemotiveerd of wat dan ook. Dat zijn wel belangrijke percepties die een training kunnen beïnvloeden, bijvoorbeeld dat je eerder stopt, minder doet, of helemaal niet gaat. Maar centrale vermoeidheid gaat dus uit van de aansturing van de spieren die getraind wordt. Deze aansturing wordt minder, wat inhoudt dat er minder groeirijke type 2 spiervezels worden geactiveerd. Want het Hennemans size principle blijft gewoon intact. Als we spiergroei wensen, dan hebben we dit liever niet!

BLIJF OP DE HOOGTE

Blijf op de hoogte van boekproject spiergroei door jezelf in te schrijven op de nieuwsbrief of volg me op IG (@Sander_Kers). Een wetenschappelijk onderbouwd boek, maar zeer eenvoudig geschreven. Ik denk dat je dit echt geweldig gaat vinden.