Hallo Allemaal,
Zo mijn eerste week van sporten zit er weer op. Jullie vragen je vast af hoe het mij bevallen is. Volgens mij schreef ik in mijn vorige blog dat het me allemaal wel mee viel achter af. Maar tussen ons gezegd, het was zwaar. Ik zal de verwensingen maar achterwege laten. OMG, wat heb ik een pijn gehad in spieren waarvan ik het bestaan niet eens van wist. Ik kon niet lopen of zeg maar gewoon zitten. Vooral de trap op lopen was leuk. NOT!!! Of wat dacht je van naar de wc gaan. Dat is ook een leuke happenning geweest. Heerlijk die pijn overal in mijn lijf. Soms, heel soms was ik niet te genieten. Op mijn werk gingen mijn collega’s mij dan ook graag uit de weg. Echt heerlijk. Manon had me hiervoor al gewaarschuwd. Nou ze had niets teveel gezegd.
Met mijn eetschema gaat het wat beter. Ik zal niet zeggen uitmuntend want zou ver ben ik nog niet voor mijn gevoel. Nog steeds is het wennen hoor, het anders eten. Vooral alle verleidingen die de hele dag op de loer liggen. Pffff,….. Het is nu nog een gevecht voor me. De lekkere dingen laten staan. Het is een gevecht met mezelf om niet toe te geven. Soms duurt het gevoel of drang heel kort maar soms ook lang. Ik kan het gevoel niet uitleggen of misschien wel. Iedereen kent het denk ik wel. Het duiveltje wat op je schouder zit en tegen je zegt dat een stukje gebak geen kwaad kan. Dit is echt voorgekomen toen een collega op taart trakteerde vanwege haar 12,5 jubileum. Wat dan ook niet helpt zijn die fijne collega’s die tegen je zeggen dat je niet zo flauw moet doen. Ach meid, pak gewoon dat stukje, wat doet nou toch dat stukje gebak. Nou voor mij kan het wel kwaad. Ik begrijp niet dat mensen het niet willen snappen. Dat als je “nee”zegt het ook nee is. Iedereen is op de hoogte dat ik gezond wil gaan leven en dat ik mijn levensstijl aan het veranderen ben. Dus een beetje steun op zulke moeilijke momenten voor mij zou toch wel fijn zijn. Of verwacht is nu teveel van mijn medemensen.
Mijn verwachtingen waren dan ook hooggespannen toen ik zondag op de weegschaal ging staan. Voor mijn gevoel waren er al kilo’s af. Ik had immers een behoorlijke strijd gevoerd met het houden aan mijn eetschema. Echter toen ik erop ging staan was het meteen een desillusie. Ik durf het niet op te schrijven, maar ik zal met de billen bloot moeten. Jullie zullen het niet geloven, dat doe ik zelf ook niet maar ik ben een kilo aangekomen. Ja, ik hoor jullie denken. Waarvan, nou dat vraag ik mezelf ook af. Hoe ik me voel, beschaamd en geschokt. De moed zakt me eerlijk gezegd in de schoenen. Ik durf heel eerlijk naar mezelf te zijn. Aan mijn eetschema heb ik me gehouden. Als ik hier over lieg dan benadeel ik alleen mezelf en iemand anders. Maar dit snap ik niet, echt niet. Ik moet proberen om positief te blijven en geloven dat het me gaat lukken. Echter helpen zulke momenten niet mee en kom ik nu een beetje in de gevaren zone. Dit waren voor mij immers in het verleden de momenten dat ik afhaakte omdat het voor mijn gevoel toch niet werkte. Daarom heb ik mijn steunpilaar Manon gebeld. Zij heeft mij het een en ander verteld over de gewichtstoename. Blij was ik niet met het verhaal, maar snap het wel. Ik baal, logisch want je wilt dat je weegschaal nu gewoon aangeeft dat je afgevallen bent. Ik zal aan Manon haar woorden denken. Niet in blijven hangen, doorgaan en vooral niet opgeven.
Katja
Heb je Katja’s eerste 2 blogs nog niet gelezen klik dan hier voor Katja (1) en hier voor Katja (2)
Geef een reactie