Ik denk dat ik rustig kan zeggen dat ik best veel klaag..
Samen met mijn buurvrouw die ook mijn collega is klaag ik eigenlijk over alles… werk, lichamelijke klachten, het weer, vrouwen bij wie alles perfect gaat, ga zo maar door.
Bij mij staat toch wel op 1; klagen omdat je het zo druk hebt! Mijn klaagfetisj beleeft hoogtijdagen nu er ook nog minstens 3 keer per week gesport moet worden, er constante spierpijn is en er nagedacht moet worden over eten.
Afgelopen woensdag was ik weer fanatiek aan de gang in de sportschool met mijn schema tot ik afgeleid werd door een paar indrukwekkende strakke benen bij een dame op leeftijd. Ze zag dat ik naar haar keek en lachte, de dame zat niet om een praatje verlegen en begon enthousiast tegen me te praten. Ze vertelde me dat ze ervan baalde dat ze zo slecht sliep.. terwijl ze zo haar best deed om overdag zo actief mogelijk te zijn. Ze had die dag al 30 kilometer gefietst, ze had al 2 uur bij iemand thuis gepoetst, ze had haar eigen huis gepoetst, ze had gekookt, op ziekenbezoek geweest bij het bejaardenhuis, stond al 1,5 uur in de sportzaal en ging zo nog een uurtje spinnen om daarna op te gaan passen op een stel jonge pubers. Hoe ze aan zoveel energie kwam?
Ze kreeg op haar 19de verkering, en de liefde van haar leven werd een jaar later zwaar gehandicapt. Ze heeft hem 35 jaar lang met veel liefde verzorgd. Dit was natuurlijk ontzettend intensief en zwaar, die energie heeft ze altijd gehouden en die moet ze nu op een andere manier kwijt. Toen ik haar voorzichtig vroeg hoe jong ze was, antwoordde ze: 76! Wie had gedacht dat de sportschool me ook zou leren dingen in perspectief te zien.
Ik ga mijn best doen om minder te klagen en meer te squatten.
Maar als ik dan nog over 1 ding mag klagen.. hoezo betaal je inschrijfgeld om lid te worden van een sportschool? Zijn de sportschoolmarketingmensen gek geworden?!
Waar ik bepaald niet over klaag is dat ik al begin te merken dat mijn huid strakker en zachter wordt!
X
Maartje
Geef een reactie