Afgelopen zondag hebben wij met vijf mannen en drie dames meegedaan aan de zwaarste hindernisloop ter wereld, de Strongman Run! 18 kilometer lang door water, (drijf)zand, duin, modder en niet te vergeten 23 hindernissen. Een ommetje naar de hel en terug dus.

Maar voordat het startschot klinkt wil ik eerst wat vertellen over onze voorbereiding, nou ja, de voorbereiding van sommigen onder ons. Want er waren een paar dames en een heer die dit niet nodig achtten…

De voorbereiding startte officieel ergens in mei, maar begon pas serieuzere vormen aan te nemen naarmate het evenement dichterbij kwam. Begin juli begon iedereen met zelfstandig lopen en zijn we gestart met bootcamps gericht op de strongmanrun, elke zondag 1 uur lang outdoor oefeningen gevolgd door een rondje ijzeren man en eventueel nog zwemmen. Echter, werd het ook in Nederland mooi weer en was onze locatie zo nu en dan bezet door vele auto’s, dus moesten we improviseren om toch voldoende meters in de benen te krijgen. De Loonse en Drunense duinen met haar bergen, dalen en zand zorgden voor de legendarische opmerking:”Dit terrein is een stuk zwaarder dan het parcours van de strongmanrun”… Een van onze atleten was namelijk zo ijverig om een heuse strongmanrun training in Hellendoorn te ondergaan en kwam terug met deze vergelijking (nogmaals dank…). Dus 8, 10, 12, 14 en uiteindelijk 15 kilometertjes over het mountainbike pad van de Loonse en Drunense duinen was meer dan genoeg om de 18 kilometer lange hindernisloop tot een goed einde te brengen. Met dit zelfvertrouwen klokten we een week voor de wedstrijd mooie tijden onder de 1 uur 30 tijdens de Tilburg ten miles en konden de beentjes ten ruste worden gelegd voor 9 september.

Het terrein van de strongmanrun deed heel vrolijk aan. Muziek, eettentjes, massage tafels, een grote omkleed ruimte in de paardenstallen en vriendelijke dames die fisherman’s friends uitdeelden. Oh, en een grote modderbak, maar daar waren wij niet vies van natuurlijk (daar kom je voor!). Dus de opmerking van dat het lichter zou zijn was nog in leven. Om 13.00u werden we eindelijk losgelaten en liepen we na 100 meter meteen door een sloot water, schoenen + 1 kilo, kilometer hobbelen, bandenbak van 50 meter, ook toen nog appeltje eitje, 30 meter mulzand omlaag (lekker), 30 meter mulzand omhoog (zwaar), 30 meter mulzand omlaag (nu ook zwaar) en dan 15 meter omhoog kruipen om dan vervolgens nog 15 meter omhoog te rennen. Dag dag illusie dat onze voorbereiding gemakkelijker was geweest. Wat een lomp parcours zeg, fantastisch! Elke hindernis zorgde ervoor dat je nooit een gelijkmatige hardslag aan kon houden, wat de race als het ware omtoverde in een 18 kilometer durende high intensity interval training (HIIT). Dit werd versterkt door de ofwel grote danwel gelijkmatige hellingwisselingen! Kortom, geweldig (!), 18 kilometer lang afzien en af en toe ondergedompeld worden in modder of water om af te koelen. En uiteindelijk gewoon zeer sterke tijden lopen tussen de 2 uur en 2 uur 30! (LEKKER!)

Omdat plaatjes meer zeggen dan woorden wil ik het hierbij laten, maar natuurlijk niet zonder onze supporters en cameraman te bedanken, evenals de organisatie! Iedereen ontzettend bedankt voor deze fantastische dag en wij zijn ontzettend trots dat iedereen de race heeft uitgelopen! En nog één ding voor de lezer, voorbereiding loont!